-پروتکل Path-Vector :
مسیریابی حالت لینک و بردار فاصله پروتکل قالب می باشند. آنها از سیستم ناشناخته درونی استفاده می‌نمایند ولی بین سیستم های ناشناخته نمی باشند. این دو نوع پروتکل می‌توانند در شبکه های بزرگ مسیریابی شوند و به این طریق مسیریابی در این حوزه عملی خواهد شد. مسیریابی حالت لینک می‌تواند اطلاعات زیادی را وارد جداول کند. این عامل تشکیل ترافیک بزرگ میباشد .مسیریابی بردار برای درون حوزه ها استفاده می شود و مانند بردار راه دور است. در اینجا یک گره در هر سیستم ناشناخته وجود دارد که به عنوان کل سیستم عمل خواهد کرد. این گره از نوع سخنگو است.این گره جدول مسیریابی را تولید کرده وبه گره های همجوار می فرستد .در این شرایط فقط گره های سخنگو در هر سیستم با یکدیگر ارتباط برقرار میکنند. این گره می تواند در مسیر پیشرفت و در سیستم ناشناخته فعال شود .
-مقایسه الگوریتم مسیریابی
پروتکلهای مسیریابیDistance-Vector در شبکه های کوچک ، ساده و کارآمد بوده و مدیریت اندکی نیازمند هستند. با این وجود الگوریتم های اولیهDistance-Vector از نظر مقیاس پذیری خوب نیستند و قابلیت‌های همگرایی آنها ضعیف است که این امر منجر به توسعه الگوریتم های پیچیده تر با مقایسه پذیری بهتر جهت شبکه‌های بزرگ شده است. بدین جهت اغلب پروتکل های Distance-Vectorمسیریابی درونی از پروتکلهای Link-state مانند ابتدا کوتاه ترین مسیر را انتخاب کردن وIS-IS استفاده میکنند. یکی از توسعه های اخیر در پروتکلهای Distance-Vector قابلیت بدون حلقه یا loop-free می باشد که به طور مثال درEIGRP پیاده سازی شده است .این پروتکل ضمن داشتن تمام قابلیت‌های پروتکل های Distance-Vector مشکل count-to-infinityرا حل کرده و از این جهت زمان همگرایی پروتکل را بهبود بخشیده است.
پروتکل مسیریابی EIGRP
در اوایل دهه 90 توسط شرکت سیسکو ارائه شد . با اینکه EIGRP نسخه بهبود یافته IGRP است اما از نظر کارائی و عملکرد تفاوت هایی زیربنایی با کلیه Distance Vector ها دارد و از این لحاظ بیشتر دارای شباهت و خصوصیاتی Link State گونه است بطوریکه به آن Hybrid Routing Protocol گفته میشود و سیسکو آن را Advance Distance Vector Protocol می نامد . یعنی تلفیقی از خصوصیت پروتکل های Distance Vector مانند RIP و Link State مانند OSPF را دارا میباشد .اما فرق پروتکل های Link State و Distance Vector در چیست ؟پروتکل های Link State دارای یک جدولی هستند که آن جدول یک نقشه از کل شبکه را در اختیار دارد که به آم Topology Table یا جدول توپولوژی میگویند ، بر اساس اطلاعات این جدول بهترین مسیر را مشخص میکنند . اما پروتکل های Distance Vector نقشه ای از شبکه ندارند ، بر اساس فاصله (Distance) و جهت (Vector)مسیر مئرد نظر خود را انتخاب میکنند . EIGRP برای حل مشکلات رشد شبکه های IGRP و کلا ضعف های Distance Vector ها بوجود آمد و نهایتا منجر به کاهش زمان Convergence (همگرایی) در شبکه شد . این بدان معناست که چنانچه روتر یک مسیر را برای مقصدی از دست داد بلافاصله مسیر دوم را جایگزین میکند . که این زمان نسبت دیگر پروتکل های مسیریابی کمتر است . دلیل آن نیز این است که EIGRP در زمان محاسبه بهترین مسیر ، بهترین مسیر دوم را نیز مشخص میکند تا بعد از failed شدن مسیر اول بلافاصله مسیر دوم را جایگزین کند . این پروتکل اطلاعات مسیرهایی را که یاد میگیرد به صورت Route Update به همسایه های خود ارسال میکند . و این Update ها را به صورتClassless ارسال میکند و یعنی در زمان ارسال Network به روتر همسایه ، Prefix سگمنت مربوطه را نیز ارسال میکند . در این صورت روتر همسایه در زمان دریافت این آپدیت ها دیگر نیازی نیست به صورت Classfull عمل کرده و Prefix آن را بر اساس کلاس IP حدس بزند . به همین دلیل میگوییم که EIGRP ، از VLSM پشتیبانی میکند .
بکی دیگر از مزایای EIGRP تقسیم ترافیک ارسالی در مسیرهای با پهنای باند نامساوی است که به آم unequal path load balancing میگویند . در تمام پروتکل های مسیر یابی ارسال ترافیک تنها در مسیر هایی قابل تقسیم است که دارای پهنای باند مساوی باشند . اما در EIGRP میتوان ترافیک را بین مسیر هایی نامساوی ، آن هم به نسبت های مختلف ارسال کرد . مثلا اگر لینکی 2 مگابایت و لینک دیگری 1 مگابایت پهنای باند داشته باشد ، میتوان ترافیک را به نسبت 2 به 1 بین این دو مسیر ارسال کرد .