پروتکل مسیریابی OSPF
به عنوان یک پروتکل استاندارد و Link-State (نقشه کشی جامع مسیرها) از مجموعه پروتکل های Shortest Path First میباشد و یکی از پیچیده ترین Routing Protocol های مورد استفاده در روترهاست .
هر روتر سه جدول جداگانه را ایجاد می نماید . یکی از این جداول وضعیت همسایگی را که مستقیما به آن متصل شده است در خود نگهداری می نماید . در جدول دیگر ، توپولوژی تمامی شبکه نگهداری میگردد و از جدول سوم برای نگهداری اطلاعات روتینگ استفاده میشود .
پروتکل Link-State نسبت به پروتکل های روتینگ Distance-Vector دارای اطلاعات بیشتری در ارتباط با شبکه و ارتباطات بین شبکه ای میباشند . پروتکل های Link-State اطلاعات بهنگام خود را برای سایر روتر های موجود در شبکه ارسال مینماید .(وضعیت لینک)
OSPF (برگرفته شده از Open shortest Path First)یک پروتکل روتینگ IP است که دارای تمامی ویژگی های یک پروتکل Link-State است . پروتکل فوق ،یک پروتکل روتینگ باز است که توسط مجموعه ای از تولید کنندگان شبکه از جمله شرکت سیسکو ایجاد شده است . در صورتیکه در یک شبکه از روتر هایی استفاده میگردد که تمامی آنها متعلق به شرکت سیسکو نمیباشند (تنوع سازنده) ، نمیتوان از پروتکل EIGRP استفاده کرد . در چنین مواردی میتوان از گزینه هایی دیگر نظیر RIP ، RIPv2 و یا OSPF استفاده نمود . در صورتیکه ابعاد یک شبکه بسیار بزرگ باشد تنها گزینه موجود پروتکل OSPF و یا استفاده از Route Redistribution است (یک سرویس ترجمه بین پروتکل های روتینگ)
OSPF با استفاده از الگوریتم Dijkstra کار میکند . در ابتدا اولین درخت کوتاهترین مسیر ایجاد میگردد و در ادامه جدول روتینگ از طریق لهترین مسیر ها توزیع میگردد . این پروتکل دارای سرعت همگرایی بالایی است (شاید به اندازه سرعت همگرایی EIGRP نباشد ) و از چندین مسیر با Cost یکسان به مقصد مشابه حمایت مینماید . بر خلاف EIGRP ، پروتکل OSPF صرفا از روتینگ IP حمایت مینماید .به منظور جلوگیری از زیاد شدن پردازش ها در OSPF مدیر شبکه با توجه به ابعاد و شرایط سازمان و آنالیز فاکتورهای کمی و کیفی جمع آوری شده اقدام به ناحیه بندی شبکه یا ایجاد Area های متعدد مینماید .
مهمترین معایبی که در OSPF وجود دارد این است که OSPF برای نگهداری لیست OSPF Neighbor ها ، توپولوژی شبکه که شامل یم دیتابیس از تمامی روتر ها و Route های موجود در آنهاست و همچنین Routing Table خود روتر به حافظه RAM نسبتا بیشتری در مقایسه با پروتکل های Distance-Vector نیاز دارد ، همچنین OSPF به قدرت پردازشی یا CPU بیشتری برای اجرا کردن الگوریتم SPF نیاز دارد و همین موارد باعث میشود که OSPF در رده بندی پروتکل های مسیریابی پیچیده یا Complex Protocol قرار بگیرد . دو مفهوم بسیار مهم در مواردی که میخواهید از OSPF استفاده کنید وجود دارند که اولین مفهوم Autonomous System و دومین مفهوم Area میباشد .
Area در OSPF برای ایجاد کردن ساختار مسیر یابی سلسله مراتبی یا موروثی (Hierarchical Routing) در یک Autonomous Systemاستفاده میشود . Area ها تعیین کننده این هستند که چگونه و به چه اندازه اطلاعات مربوط به Routing بایستی در شبکه به اشتراک گذاشته شود . OSPF دو لایه وراثت یا Hierarchy دارد، لایه Backbone یا Area0 و لایه های خارج از Backbone یا Area ها بین عدد 1 تا 65535 ، ایندو Area دو Area متفاوت هستند که بین آنها اطلاعات مسیریابی رد و بدل میشود .
در توپولوژی OSPF نیز روتر ها همانند پروتکل EIGRP مسیر ها را به هم یاد میدهند با این تفاوت که در EIGRP از روش Topology Exchange و در پروتکل OSPF از Database Exchange استفاده میشود و پس از آن اجرای الگوریتم SPF انجام میشود . آن مسیری که Cost کمتری دارد در جدول روتینگ و مابقی مسیر ها در Database قرار میگیرند .